Та эпидемиолгийн эцэг Жон Сновын тухай дуулсан байх, түүнийг холерын тархалтаас хэрхэн Лондон хотыг аварсаныг сонссон байх. 1854 онд гарсан уг тахлын шалтгаан нь холерын нян байсан ба гудамжинд суурилуулсан ус авах шахуургануудаас гарах бохирдсон ундны усаар тархаж байгаа нь тогтоогджээ. Жон Снов бээр хотод байдаг бүх усны цоргоны бариулыг хугалж авсанаараа тухайн үед дэгдэж байсан тахлыг зогсоож байлаа гэж Лондончууд сурталчлах дуртай. Тэгж сурталчлаад Жон Снов гэдэг нэртэй баар нээгээд, дотор нь мулталж авсан бариулын дүрстэй сувенир хөөрхөн үнээр зарж бизнес хийнэ.

Гэтэл үнэндээ усны татуургын бариулыг хэдхэн сарын дараа оршин суугчид буцааж суурилуулаад усаа авч эхэлсэн байдаг. Харин ундны усны бохирдол, түүний хор уршиг, урьдчилан сэргийлэлтийн талаар  Эдвин Ланкестр гэдэг хүн л арваад жилийн турш Лондончуудад ухуулж ойлгуулж байж сая нэг их хотынхон усны ариун цэврээ сахисан байдаг юм. Тэгэхээр нэг шийдэл бус системчилсэн арга хэмжээ л аливаа ажлыг үр дүнд хүргэж болохыг харуулж байна. Энэ блог бол тэр тухай л блог байх болно. Хүн амын эрүүл мэндийн ухамсарт байдлыг ганц шийдлээр өөрчилж болдоггүй тухай, байнгын оролдлого хэрэгтэй тухай, хүн бүр өөр өөрийнхөө эрүүл мэндийн тухай юу хийж чадах, ямар шийдвэр гаргавал зохих, улмаар өөрсдийнх нь эрүүл мэндийг хамгаалж өгдөг тогтолцоо ямар байх ёстой, яаж сайжруулах хэрэгтэй талаар, гарах арга замууд, бусад орны жишээнүүд, мөн цаашлаад даварвал миний тархин дотор эргэлдэх түмэн янзын бодлууд байх болно. Ингээд надтай цуг аялж байгаад талархъя.